Жанета Ристевска
Се сретнавме за разговорот во кафулето “Тач“ во Битола каде со утринско кафе и необврзан разговор зборуваше за животот и кариерата. Низ разговорот кажа многу мудри приказни од своето богато животно искуство од своите 60 години, иако изгледа многу помладо. Совршена комбинација богато животно искуство, а млад изглед или едноставно, најдобра комбинација.
-Секој ден го пијам тука во кафулето “Тач“ своето кафе, пред или после работа, со пријателите со кои живеам долги години во Битола, низ разговори за секојдневни новости, битолски мајтапи, хумор за убаво да започне денот. Со Љубиша споственикот на “Тач“, кој ми е другар од 1969 година од кога и се дружиме во овој дел на градот, кај паркот, кај споменикот, пред бистата на Стив Наумов… Имам пријатели, другари од детсвото со кои се дружам повеќе од 30 години, би споменал дека нашето друштво кое е многубројно цели 39 години секоја година “врти паре“ во истиот состав. Секоја година, како секој од нас како се женеше, се зголемуваше бројот на друштвото, сега сме со деца, но, до ден денес сме пријатели, си живееме прифаќај ги си своите доблести и мани.
Вака го започнавме разговорот со Слободан Димовки – Џоџа, за кој слободно ќе употребам зборот “градско дете“, кој за битолчани тоа е синоним за стил на живот, човек од збор, самоуверен, отворен во односите кон другите и човек кој ги цени вистински традиционални вредности на семејство, пријателства, колегијалност и докажан и со авторитет во својата професија, без разлика дали е на рентген теренот во Болницата или на кошаркаскиот терен. Димовски долги години работи како радиолошки технолог во Клиничка болница Битола. Спортист, кошаркар, кошаркарски судија и делегат. За време на пандемија со ковид-19, на место радиолог во Ковид центарот на Клиничка болница во Битола, со што се вброи во хероите на денешницата, помагајќи на заболени од корона вирусот.
-Ми поминаа на рентген скоро сите кои заболеа од корона вирусот. Сега можам да препознавам заболен од корона по тенот. Разни приказни и судбини во пандемијата. Што да се каже повеќе. Вака ја започна својата животна приказна, Димовски, кој битолчани, а ги има многи го познаваат, само како Џоџа.
За себе…
-Роден сум во Белград и поврзан со Србија бидејќи мојата мајка е по потекло од Чачак. Таму помнував летни распусти каде имам многу другари меѓу кои кошаркари, бидејќи Чачак е мало место, но со многу познати кошаркари потекнуваат од таму. Од мала возраст растев во Битола и завршив основно и средно образование во гимназија “Јосип Броз Тито“. Потоа во 1980 година продолжив да студирам Факултет за радиологија во Белград, три години и уште една година поминав на ВМА во Белград како радиолог како стажант каде го учев “занаетот“ од најдобрите. Потоа се вратив во Битола, се вработив во Клиничка болница Битола, како радиолошки технолог на одделение за отртопедија. На првиот повик кога се отвори Ковид-19 центарот веднаш се пријавив да работам таму за време на пандемијата, каде се уште сум.
За својот татко…
-Татко ми Ѓорѓи Димовски – Цолев беше професор по историја во гимназијата “Јосип Броз Тито“ или како битолчани повеќе ја знаат Горната Гимназија, интелектуалец кој пишуваше учебници и книги. Со него бев многу приврзан, многу научив од него. Растев со неговите дела книги и учебници од област на историја, религија, холокаустот во Битола, ги проучуваше сите еврејски семејства во Битола, кои се потполно обработени во негобата книга “Евреите од Битола“. Дел од неговиот богат опус и комитите, а посебно Ѓорѓи Сугарев, за кој прв почна да истражува и објавува.
За своите почетоци во кошарката…
-Започнав да тренирам кошарка уште од мал, на 13 годишна возраст во пионерски дом на познатото “Кошаркарско игралиште“ во Битола каде сега се тениските игралишна, наспроти “Ловец“, кое беше поим за кошарка во тие изминати години. Покојниот тренер кошаркарска легенда Страшо Павловски не собра млади надежни деца од сите основни училишта во Битола. Кошаркарската кариера ми започна во 1976/77 во младинската екипа на Пелистер каде играв до 1980 година. Потоа замнинав на факултет во Белград студирав и таму останав дозавршувањето во 1986 година. Во тие години се посветив на студиите и немав време да играм кошарка. Се дружев со кошаркари по мојата чачанска линија, бидејќи Чачак мал град во Србија, а многу познати кошаркарски имиња. Ќе ги напоменам само дел од моите другари Жељко Обрадовиќ. Жарко Паспаљ, Жељко Шљивиќ и други. После завршувањето на факултетот и 1 година работа на ВМА во Белград се вратив 1986/87 и играв за Младост и потоа 1 година за екипата на ЗИК Пелагонија која беше многу силна и го освоивме виското 2 место на ниво на држава. После тоа по наговор на еден пријател, кошаркарски судија, и ја продолжив спортската кариера како кошаркарски сидија од сезоната 1988/89 година. Станав сојузен судија и 2 години судев Прва лига. Во 1993/94 бев предложен за ФИБА судија но поради икс причини не се случи промоцијата. Потоа станав судиски делегат за Прва лига, потоа Втора. Сега повторно сум делегат за Прва лига од Прва листа натпревари. 
Како ја оценуваш денешната состојба во кошарката во Битола?
Оваа сезона која е при крајот, Пелистер направи респектабилен тим, финансиски среден, со добра организација во секој поглед. Имаат шанси за освојување на титулата, како и Купот бидејќи сега се на прво место на тебелата. Но сега почнуваат востинските битки со МЗТ, Работнички… и нема да биде лесно ниту на еден натпревар. Како и сите битолчани, љубители на спортот и кошаркатата, секако посакувам барем еден голем пехар во Битола, а зошти и не два. Во клубот има луѓе кои ја разбираат професионално кошарката, кои биле поранешни кошаркари, би споменал Јован Христовски кој добор ја познава битолската кошарка. Сега во Битола има и два други клуба Хераклеја и Медика Карта, што мене ме радува, бидејќи конкуренцијата носи резултати, а сега по долговреме ја имаме. Посебно сакам да го споменам Зоран Петковски кој добро работи како тренер во Хераклеја. Сакам да ги повикам трите клуба и школите за кошарка да работат на создавање на битолски кошаркари, а тоа ќе биде подобро за клубовите, за самата кошарка во градот, за публиката која сака да гледа и да навива за битолчани, како што беше пред дваесетина години.
Апел за млади кошаркарски судии…
-Најпрво да кажам дека во Битола нема кошаркарски судии или судиска тројка, а тоа е заради разни досегашани кошаркарски политики. Затоа испраќам апел до сите млади спортисти кои играле кошарка до 25 години да се пријават за судии, ќе ја имаат поддршката од мене, бидејќи сега сум во тие судиско органи каде можам да ги поддржам. И до сега многу тренери барале стручно мислење за млади кошаркари, а јас секогаш кога сум давал оценка за квалитет на некој млад кошаркар, или млад тренер сум коректен и секогаш објективен во оценките, без разлика кој е или на кој е, а мое мислење тоа кошаркарските стручњаци го ценат.
За време на пандемијата радиолог во Ковид центар Битола
-Со пандемијата и отварање на Ковид Центарот во Битола веднаш се пријавив на рентегенот. Што би кажал пандемијата си го зеде својот данок, голем дел од народот ја помина короната, сега се намалува, но треба да сме внимателни и да се почитуваат мерките на заштита, бидејќи кај послаб имунолошки остава големи последици. Тоа е нова болест и во светот и не се знае многу во лекувањето, заради овие причини треба многу внимателност. Овде во ковид центарот се сретнав со голем број заболени, можеби скоро со сите од Битола кои доаѓаа да снимат бели дробови, многу пациенти и многу судбини… Можам да кажам дека сега препознавам уште по тенот како изгледа да си заболен. Сметам дека најзначаен е имунолошкиот систем. Ваклцинирањето ќе придонесе да се намали ширењето и заштита со почитување на мерките.
На приватен план…
-Среќно оженет и долги години во брак. Семејството најзначајно, имам син и ќерка кои сега се веќе изградени образовани личности. Ќерката заврши молекуларна биологија и работи како ембриолог во приватната клиника “Систина“ во Скопје, а синот работи во приватна фирма во Скопје. Сега се гордеам за нив и секако сум поопуштен, бидејќи сами заработуваат и се грижат за себе, но родителската грижа за нив ќе ја има секогаш. Како и секој родител поминав период кога требаше да бидам волшебник за да ги исшколувам, кога требаше да им праќам пари додека студираа, но Бог секогаш помага и ги прати храбрите, како што велат, па така е и со мене.
Хоби и како го поминуваш слободно време?
-После напорната работа се рекреирам пешачам секој ден. Вљубеник во природа, уште едно “наследство“ од мојот татко, кој беше дел од групата “Ризични“ кои пешачеа по Пелистер на возрасни години. Исто така многу читам, сакам да ги читам и средувам делата на мојот татко. Уживам во своето кафе тука со пријателите каде зборуваме за многу теми, но би истакнал дека не ја сакам политиката, аполитичен сум и не разговарам на оваа тема, сакам разговори за историја, спорт… низ мајтапи, хумор да се опуштиме во разговорите со пријателите, на кој начин и ги бираме. Хуморот е единствениот начин како да се заштитиме од тежината на бурни времиња во кои живееме.
Со свои 60 години, многу мудри приказни кои многумина треба да ги слушнат и да ги разберат, и богато животно искуство, но со својот спортски дух, изглед и енергија изгледа многу помладо. Совршена комбинација богато животно искуство, а млад изглед, животот со што од, како ги викаат пријателите, Џоџа, не очекуваат уште изненадувања и животни успеси, иако кажа дека сега е задоволен од тоа што го постигнал досега и ужива во секој ден од животот, но неговиот карактер и стил на живот не вели така.
